Znasz to uczucie, kiedy słyszysz swoje wewnętrzne głosy? Jeden mówi Ci „Zjedz to pyszne ciasto, które masz w lodówce”, a drugi odzywa się zaraz za nim, mówiąc : „ Nie możesz go zjeść, przecież to byłby już trzeci kawałek, a ty miałaś się odchudzać!”
Albo:
Jeden głos przekonuje Cię do zmiany pracy, której nie lubisz, a drugi mówi Ci, że to nie jest dobry pomysł, bo tu gdzie jesteś może nie jest ciekawie, ale za to bezpiecznie.
Albo:
Słyszysz głos, który często powtarza: Powinnaś być lepszą mamą, lepszym człowiekiem, znowu zrobiłaś to źle, jesteś beznadziejna itp.

Te głosy to nasze części, z których, wg. Założeń terapii IFS, składa się nasz niejednorodny umysł.
„Ludzki umysł nie jest jednorodnym organem, który czasem tworzy irracjonalne doznania. To system wchodzących ze sobą w relację części, a każda z nich ma swój własny sposób myślenia. Niczym wewnętrzna rodzina składa się ze zranionych dzieci, impulsywnych nastolatków, nieugiętych dorosłych, nadmiernie krytycznych rodziców, troskliwych przyjaciół, dbających krewnych i tak dalej” – tłumaczy praktyk Jay Earley, psychoterapeuta SWR w książce „Autoterapia”.

Każda z naszych części ma swoje emocje, potrzeby, zasady, przekonania. Niezależnie od tego jak działa, co robi, ma pozytywne intencje i chce być zobaczona, usłyszana, przyjęta. Każda dba o nas najlepiej jak potrafi. Niestety trudne doświadczenia, doświadczane traumy sprawiają, że nasze części przyjmują na siebie trudne role, ekstremalne emocje czy przekonania lub też zostają zamknięte w kapsule przeszłości, tak byś nie mógł mieć do nich dostępu. W rezultacie nasze części bardzo ciężko pracują, aby chronić nas przed ponownym zranieniem.